MALLI

Pse s'ia qëlloni kësaj theshtësie

Lehtë kuptohet qëllimi

Tërë këto vende banimi urbane janë në të vërtetë spitale

dhe skrifore private

Ato njerëz vuajnë nga neuromania vëllazërore

Privojnë nga shumica e bardhë

kinse i urrejnë institucionet shtetërore

Vendosen n'apartmane shëndetësore

Privatisht vuajn dhe shërohen

Ndonëse vetë ata ose-ose vëllezërit e tyre

Dënimin dhe shpërblimin e paguajnë n'kurriz t'vëllait tim dhe tëndit

Ishte instikt i oktrouar vere monotonie

mizat përdhese ngjanin mizerisht rreth meje

të tilla çudira s’pata përjetuar kurrë

ato lënë vrragë shpirti, bëhen hije

Po, le të kridhemi

ndonëse s’paskam e s’ditkam gjë

ai ëndërrim syçelë kurrë sytë s’ti mbyll

Po, ai instikt ishte oktrouar si nga dorë magjistari

ai del ditëve të kremteve, instiktivisht

Dera e dorëlëshuemit mu duk tepër e rëndë

aty kishte shkelur kauzaliteti

dhe vdekja mbante fije subtile

vargje gjerdani nga mizat përdhese

ato presin sakrificën e re

e zbërthejnë të gjorën n’afat minimal

Kjo dhembje na gjeti dhe dhe heshti para nesh

te dera e dorëlëshuemit, vetjakut dhe instiktit

dhembja e dëgjimit të ehove e thjeshtë është

e dimë këtë të gjithë

por instkti i lindur s’duron ndryshime

Dhe paraqitet ai gazi i pamasë vetëpohues

Shihni këta tullacë në këtë pasqyrë

duket se na ngjajnë mjaft

Po ato miza përdhese që rrotullohen

Na paskan qethurr fare

PERSIATJE

Kur ndjeva çapin e këmbësorit të përvuajtur

u zbraza me psherëtitje dhe mallkim

s'më ngushëlloj as dashuria, as vetmia

ndjenja e mirësisë e kishte të ngulitur shikimin,

me vaj, Sot nuk e qava vdekjen, e lotova dhembjen

mallin nuk munda ta shuaj

ndaj e qava me lot dhembjen e vdekjes sot

se me vdekjen s'mund kush të luaj

dhe dhembjen t'a ndalish, ishte kot

Atëbotë gjithë dukej e huaj

kishte ndërruar ngjyrë gjithçka e bukur

As vdekja, as dhembja,

as loti e as gjaku nuk shpërlau as tokën, as mallin, shtoi ëndjen

amshimi diferencohej nga kënaqësitë

trimat me zemër shterpë kishin humbur kokat,

shpirtat i kishin lënë diku.

në vend të dashurisë fill ka zënë dinamika e budallallëkut kolektiv

SHKUMË MALLI

(Anijes me refugjatë shqiptarë që u fundos në Otranto)

Kurrë deti nuk gufon me afsh t'pezmatuar

vetëm kur Zoti shqiptarët sakrifikon

Sarkazmat e anijeve ziliqare tymosin

me tym të zhargoneve tona

Prit të tërbohem, mallin ta ajros

nga ehot e zhargoneve italiane, angleze, franceze

Demokracia n'pishinë publike shkumbon

Vaj shkumba për mallin e humbur

Atij që fat i thonë në mënyrë dëshirore

është malli që shkumbon

skumbon dhe vajton n'imperfekt

rrokulliset dhe përqafon mallin që ikën ose shkon

MOLLA E MIGJENIT

Vjeshta pezullimthi ngërthen ombrelat akustike.

Verdhësia e motmoteve qan qetësi ka e qetësia ik.

Ik andej përronjve t'leshrave të ashpër.

Stagnon së pamuri më, pampuri

shkapërderdhet një shkrim në letër

më pak tevona letra bëhet sintom i kërkuar.

Këtë rradhë pezullon rreth e qark,

derisa rojtarët bujqësor venduakan rufepritësa.

Disa zgjatën kryet mbi kapuç, atje në qytet.

Kafshuan mollën e ndalueme, ajo tha diç.

Atë botë vjeshta e dimri s'mbaruan

të hatashëm, të shpejtë, të kobshëm, ishin dhe janë.

Ndonëse këtë dyshoja ta shkruaj.

E shkrova, se kur shkruaj, shkrihet një copë borë dhe një tufë mjegullash.

Dhe ofshaj, atëherë

Lumturi nuk shoh, dhe s'mendoj

as me njeri s'flas, s'kam me kë

të gjithë kafshuan mollën e ndalueme të Migjenit

LAMTUMIRA E DITËS

Shiqoj e fërkoj sytë
pektrin e nyjansave në ato birrucë
së shpejti do kridhemi në atë terr t'zi
Lamtumirë o ndjenja!…
po ndjej se si pikojnë lotët
si drujtë e nxirë
pikojnë më jehonë të ndyrë
rrëke rridhnin lotët
secili më dridhte
sikur kërcu që bie
Një kullë e përmortshme ishte shpirti im
e lotët pikojnë e bijnë
djegin e shkrumojnë, shkretojnë
dhe atë që la bisha e këtij terri
Lamtumirë o terr i zi!…
I pushtuar thjeshtë, me nxitim,
si ndjenjat e mia
që m'pushtuan me shqetësim
si zhurmë misterioze
që tingëlloi në timin udhëtim.
Ti, moj bukuroshja ime
ç'më rri shikimngrysur, gojëgozhduar
Sot,
as malli yt, as drit'e diellit
nuk dua asgjë, asnjë…
Lamtumirë edhe njëherë o ndjenja!…
pastaj trazoj, frikoj shpirtat mëkatarë

Parakalimi mbi përmendore
(në formë të poemit)

Zymtësira e natës përshkruan siluetat e kalbura nëpër sohi

Sogje bënin përmendoret madhështore të asaj dite të kobshme.

Ngapak pamje inkurajuese, përplot ekstaza,

prirje demagogësh, ngecje morali, intima të thyera,

tërë këto në puset e kokave të tyre bërtasin sikur t'u kishte thënë NJERI.

Pikon nga to ndërgjegja në vend të lotit dhe shpërlan moralin

e nga loti mbledhin ca për ditën e nesërme.

Që moti pikon mbi ne pandërpre balti nga thundra e armiqëve,

ndaj unë shndërrohem në ti, ti në mua dhe vetëm ata që qajnë dhembjen dhe me gjak shënojnë historikun e ditës së sotme e nëpër këmishat e tyre të coptuara lënë gjurmët e jetës, shpëtimin e kanë më afër, kur muzat e tyre t'u ofrojnë vdekje sa më të lehtë.

Sikur ta dijë njeriu poemthin melankolik të jetës, sigurisht se jeta do të isha unë dhe jo TI.
Harmonia vargore nga ajo poemthë, refren i zakonshëm në vargjet e letrarëve shqip nën moton "mos kemi vdekur vallë", më bëri që unë të jëm UNË dhe me vrap të rrëmbyer të eci drejt detit, atje ku vajtën të gjithë.

Kur ata të gjithë lamtumirën e thanë

u përshëndetën me nënën, babanë, motrën, vëllanë dhe me gjith atë çka panë

në bregoret e thyera, në shtëpitë plot merimanga e barishta u dridh gjith anembanë.
Sikur ta dinim atë poemth që tani unë e di, do të vërshonim drejt udhërrëfyesit të thyer, ku era kalon me shpejtësi, të na merr neve,

të na çojë në ditën e fundit,

në majë të kullës së Babilonit,

unë s’do  të përtoja ta shkruaj atë poemë të mallkuar…

Elitë studentësh

Dhimbë e bukur është kjo, student u ndjeva

shtatë palë këmisha dejrsova

shtatë palë ngjyrë mbrëmë ndërrova

sranë meje të paramendova

Ndonëse student u ndjeva, ishte e kotë

mbulesë fizike, e mllefosur n’kulm

e shtangosur n’kornizë të zbrazët atëbotë

je si macë në këtë fotografi në përfundim

Brenda retrospektiva të plotëson

emocionin për ty mua ma ngjall

Shumë për moralin do kisha folur

drejtësinë, skenën, poezinë e Zotin

këto drejtime të shfryera nga padrejtësitë

dhe mbeturinat e sistemit të ndotur

Do ti këpusja degët e fluturimit tënd

kund të mos arrish

se je dikund të mendosh

sa për nevojë të kujtimeve

E din shokun tim që kurrë s’ngec

imiton korbat e Alan Posë duke u sharrë juve

duke përsëritur në vesh, duke qenë më afër

Vështirë student të triumfosh

Fosili

U linde në valët e lumit të tërbuar

që të rrokullisi në humnerën e pafund

e që kurrë etjen nuk ta shoi

Të skaliti në paleolitin e mëshirës sate

me rrëmbim ndër erërat e kahmotshme

që sot stoli qafe të zbukurosh

Ndonëse në zymtësira të ditës

të parakaluara edhe nga ato sogjetarë

pahiri n’arrati a në shtëpi ikën

zbrapsesh i shterrur në çast devotshmërie

Përkulesh përpara thembrës ziliqare

ngadalë ju eshtra të tetovuara që lundroni

anës lumejve të Nolit

ndonëse të ngopur, të vdekur në arrati

rrokulliseni tani

Drejt shkëmbit të lumit të tërbuar që etjen s’ta shuan

Metamorfoza

Ligjërima e heshtur heshtur tingulloi

u komponua me ushtimën orientale të kujtimit dehës

anembanë horizontet e thyera ndërrojnë trajta

bashkangjiten me vragën e këputur të stërnipave të përjetshëm

pse ndodh kjo botë kurreshtare

kush ruan në bodrume violinat, çiftelitë

telat asnjëherë nuk u s’kuqën

egoizmin kush e stolis me tituj muzikal

kush thot se ka fundamentalizëm në muzikë

vallet e palakmueshme akoma vazhdojnë

Momenti

Kur e mbylla fletoren e shënimeve

filloi një këngë e bukur, mahnitëse

shqetësoi të gjithë veshët muzikal

por kjo s’ka lidhje me poezinë, vargun

Vargu shigjetar ka shpirt tjetër

ka zë, veshë, gjuhën e tij të varguar

Këto fshihen pas ndonjë shpirti, tjetri, tjetri...

dhe vazhdojnë këtë mision

Sipas legjendave individuale kur ai zbret e kërkon

dikujt ia zë rrasën, i troket në derë

ai rrobërohet në moment nga jeta, nga vetvetja

dhe se kupton asnjëherë pse

Oratori

Pse rëndoni kokën time, të atij, tjetrit, tënden

mjaft të rënduara i kemi

s’duhet brenda të hysh fshehurazi, e dijmë

ti hyn nëpërmes murit, kulmit, nëpërmes nesh

ju e dëgjoni si përplaset me kokë

S’të duhët ajo gojë e ëmbël

e idhëton me shkrumën e gojës tonë

S’të duhen ato këmbë te drejta

i shtrembëron duke ecur këmbëzbathur

S’të duhen ato sy të ashpër

i shëndërron në pulla teshash

S’të duhet ai shiqim fuqiplotë

kur aty derdh lotin dhe djersën tonë

ti lahesh në to dhe s’kupton

se edhe ti digjesh së bashku me ne

Pamje

Më falni zonja dhe zotëri, unë jam plot neveri

të nisemi, dritat u ndalën dhe premtimi

sodoma, kërnallë, plot tingë pa froma, ejani

Më falni zonja e zotëri, ky është vend i imi

gjith ç’është dhe s’është kurdisur është me qëllim

të xhelozuar, të shkrumuar…

Më falni zonja e zotëri, qëllimi është të shihni

ju lutem në dysheme pa dyll e diell,

mos përplaseni në rrasën e përlyeme

në dritaret e blinduara të kësaj dashurie

dhe ai që këtë e quan kënaqësi, zoti e faltë

Më falni zonja dhe zotëri, pleq e të ri

unë jam ky, ajo... s’edi

Përmbajtja

Këndshëm qesh, lexon

bohema ime

Mbyll librin, mendon

alkimia e fjalës

Hyn në brendinë, humb

ngadhnjimi

Ulesh mbretërisht, vjedh

dashurohesh

Kremton durimin, loton

vdekja ime

Turbullohesh, përgëzon

sodit vetvten

Arin të kuptosh, zanoret

shkretirat e humbura

O lexues shikimngrysur

mos rri gojëgozhduar, symshelë

këndo këtë libër, kupto

mos përpëlit

hidhe mbi pullza të lagjeve të reja

E ndërtova nga shkronjat e kremtimeve të arta

Shpëtim dashurie

Besoni dashurinë,

besoni në jeni gënjeshtarë,

gënjeni në jeni frikacakë

Kur shtriheni syçelë dhe mendoni, ha

sa prehje a, patologji e dhembjes kronike

Sa të thejshta janë buzët, thjeshtësi

kur lyhen me të kyq, zhdukin imagjinatën,

sikur dita dhe nata.

Dhe i bëra pyetje Bodlerit të madh

ai e preferoi dritën, ndaj së përjetoi shumë

I tregoi të paqenurat e botës femrore, realet dhe irealet

Paramendoni,

jetoni një të tretën e jetës për gjysëm ore,

shpëtim a,

shpejtoni të kërkoni shpëtim,

sëmundja kronike përhapet, përngjitet

Vazhdim bisede

Intuita vetjake e dashurisë edhe këtë rradhë u thye

ngacmon momentin të humbasë diç

nga dështimi cavjeçar komunist i dashurisë

S’meriton ajo më tepër se këto sharje,

ashtu i quaj unë

Poqëse të ulur jemi pranë e pa komunikim

pretendoj me biseda të lehta bindëse

shtremboj buzë e faqe, e s’gjej dot fjalë shestimi

Kinse kokën ulur më vështroi direkt,

më pikturoi një sinkroni tjetër pranë

Triumfi larg është

Gjelbërsia

Në mesnatën joshëse pranë syve të natyrës

në mes të sohive të errëta

nga dritaret e hënës vezhguese

ëmbël kuvendonim ne të dy

Si afrohesh dhe kalon tingthi ti

midis aromave joshëse voglane,

shkrihej jeta e përvëluar djegëse

nën lulishtet borëbardha lakmuese

mu bë se edhe unë isha diku aty

Në gjelbërsinë e zemrës, flinim aty

në fluturimin e mëngjeseve, gdhiheshim ne dy

pa preteks dhe me epilog, pa epitaf jam aty